A morte de Luís Rei golpéanos o corazón e énchenos de bágoas os ollos, mais cómpre non deixar de dicir nesta hora, non por agardada menos amarga, canto de inmenso foi o cariño que o rodeou nas últimas reviravoltas do seu camiño e que excelente e impagábel resulta o legado humano, intelectual e persoal que nos deixa.Luís foi, desde adolescente e ata hoxe, un político honesto, comprometido e entregado á causa dos menos poderosos e á reivindicación da nación negada pero sempre viva.
A cultura galega en xeral e a do Salnés en particular tivo na súa persoa un paladín xeneroso, entusiasta e incansábel. Dedicou anos e anos de esforzo a estudar a figura de Ramón Cabanillas, escribindo unha biografía brillante e definitiva sobre o autor de Vento mareiro e divulgando constantemente as marabillas da súa obra.
Loitou igualmente pola recuperación e dignificación da cultura marítima, organizando encontros, montando exposicións e pilotando a revista Ardentía,que garda para sempre nas súas páxinas as súas lúcidas reflexións sobre o mundo do mar, que tanto amou porque nese mundo ten raíces ben fondas a súa propia estirpe.
Divulgou en artigos e traballos espallados en toda caste de revistas numerosos aspectos, anécdotas, feitos históricos e personaxes do seu Salnés, moi particularmente das dúas vilas que constituíron os esteos da súa identidade, Cambados e Ogrove.
E, por se todo isto non abondase, despregou durante varias décadas, en constante diálogo cunha lexión de persoas da cultura e do ensino que acabamos absolutamente prendados del, do seu talento e da súa capacidade, todo o seu bo facer como técnico cultural na vila do albariño, enchéndoa de bo teatro, boa música e boas exposicións de arte.
Desde hoxe, un baleiro inmenso ábrese en todas e cada unha das moitas almas que tivemos a sorte e o privilexio de compartir de perto con Luís o seu paso pola vida, mais tamén resultará desde hoxe o seu nome evocado, para todos nós, unha bandeira limpa e fresca para seguirmos loitando por todas as causas nobres que el propio defendeu.
Descansa en paz, camarada, inmenso amigo, irmán!